czwartek, 30 czerwca 2011

"Herold zmierzchu" - Tom Lloyd

Tytuł: Herold zmierzchu (org. The Twilight Herald)
Autor: Tom Lloyd
Seria: Królestwo zmierzchu, #2 (org. Trilight Reigns)
Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 14 listopada 2008 (premiera: sierpień 2007)
Ilość stron: 584

Pierwsza część sagi autorstwa Toma Lloyda mnie zafascynowała. Fakt, nie była idealna, momentami lektura się niemiłosiernie dłużyła, ale postanowiłam sięgnąć po tom drugi. Czy spełnił moje oczekiwania?

Isak jest lordem Farlanu już od jakiegoś czasu. Otacza się zaufanymi towarzyszami, których poznaliśmy w poprzedniej części. Z nieznanego mu powodu jego wierny kompan, król Emin, wyrusza do Scree. Młody władca, myśląc, że Emin wpadł na trop jakiegoś spisku, wyrusza jego śladem. Jednocześnie wysyła dwóch poddanych na poszukiwania nawiedzającej go w snach Xeliath. Przywódca wrogiego obozu, Styrax, także wyrusza w kierunku tego niepozornego państwa-miasta, znajdującego się z rękach żeńskiego Białego Kręgu. Czemu wszyscy zmierzają akurat do Scree? Co z tego wyniknie?

Na początek warto napisać, że znajomość części pierwszej nie jest konieczna, by zrozumieć Herolda zmierzchu. Starych bohaterów można świetnie poznać podczas lektury tego tomu, autor wprowadza też nowe postacie, mniej lub bardziej istotne dla rozwoju fabuły. Wydarzenia śledzimy z kilku perspektyw: przebywamy u boku Isaka, jego doradców, Styraxa, w szeregach Białego Kręgu czy w piwnicach, gdzie kryje się pewien opat-badacz. Możemy docenić, jak drobiazgowo zaplanowany jest świat wykreowany przez pana Lloyda.

Autor zdecydowanie poprawił swój warsztat literacki. Początek - dwa prologi wprowadzające nowych bohaterów - intryguje czytelnika, pierwsze rozdziały utrzymują zainteresowanie. A kiedy kolejne oddziały zaczynają maszerować na Scree - każdy w innym celu - wciągamy się jeszcze bardziej. Bohaterowie nie zdają sobie sprawy, że ich wędrówka nie jest przypadkowa. Także czytelnik odkrywa to stopniowo, ale w ostatecznym rozrachunku wszystkie wątki tworzą spójną i ciekawą całość.

Muszę wyrazić uznanie dla umiejętności wpływania na wyobraźnię czytelnika. Opisy krajobrazów pozwalają wizualizować sobie otoczenie. Sceny batalistyczne, mimo ich "krwawości" i brutalności, czyta się szybko i przyjemnie (nie, nie jestem masochistką xD), także wyobrażanie ich nie sprawiło mi żadnych trudności. Autor używa lekko starodawnego języka, który jeszcze bardziej wprowadza nas w świat przedstawiony. Dziękuję tłumaczom - odwalili naprawdę dobrą robotę, utrzymując klimat (a może nawet go ulepszając).

Lektura Herolda zmierzchu była dla mnie jeszcze lepszą rozrywką niż Siewcy burzy. Być może to dzięki "wgryzieniu" w świat przedstawiony, ale także samodoskonalenie autora nie pozostało bez echa. Dużo lepsze rozplanowanie fabuły, dzięki któremu nie uświadczymy nudnych przestojów, oraz mnóstwo ciekawych pomysłów sprawiają, że książkę oceniam wysoko. Czekam na trzecią część. Mam nadzieję, że także Was uda mi się przekonać do "poważnej" fantastyki, gdzie wampiry nie zadają się z licealistkami, a bitwy toczone są ogniem i mieczem, nie magią i miłością.
Ocena końcowa: 5/6
Polecam: miłośnikom fantastyki; czytelnikom nie bojącym się czytania o brutalności fantastycznych światów

wtorek, 28 czerwca 2011

TOP 10 SECRETs

Zaproszona do zabawy przez Sylissimę, chętnie podzielę się 10 sekrecikami :)
1. Od dziecka kochałam książki.
Początkowo, kiedy jeszcze nie umiałam czytać, męczyłam rodziców i dziadków o czytanie na głos. Uczyłam się całych bajek na pamięć i później wytykałam wszystkie błędy :) Jeśli budziłam się w środku nocy, porywałam książkę z przepisami kuchni lwowskiej (do dziś ją mam) i "czytałam" z niej bajki o Kulfonie i Monice (pamiętacie jeszcze taką bajkę?).
Później poszłam do szkoły i książki poszły w "odstawkę". Fakt, troszkę czytałam, ale nigdy nie za dużo. Dopiero rok temu moja pasja z czasów dzieciństwa wróciła. Znalazłam Biblionetkę, założyłam sobie konto, później jeszcze na Lubimy Czytać. Co było przyczyną? Kuzyni! Stwierdzili, że mam strasznie dużo książek w pokoju (fakt - ale teraz jest jeszcze więcej) i chcieliby sobie pożyczyć coś fajnego. A ja stanęłam i stwierdziłam "Nie wiem, co jest fajne, bo jeszcze wielu nie czytałam...". Wstyd i hańba. Dlatego nadrabiam zaległości :)
Ale od samego początku nie trawię lektur. Na palcach jednej ręki policzę te obowiązkowe pozycje, które przeczytałam z przyjemnością. To smutne, że tyle (podobno) wartościowych książek jest tak beznadziejnych.

2. Bloga założyłam, żeby dzielić się swoimi wrażeniami z szerszą publiką. Liczę, że uda mi się poprawić mój styl oraz jakość pisania recenzji, żeby w przyszłości wygrywać nagrody książkowe XD Nie no, żartuję. Chcę po prostu doskonalić swój warsztat pisarski.

3. Po wakacjach idę do trzeciej klasy liceum. Chodzę do ogólniaka na profil matematyczno-informatyczno-francuski. Chociaż czasami marudzę, to w gruncie rzeczy uwielbiam moją klasę i szkołę.


4. Książki to moja wielka pasja, ale ostatnimi czasy zaczęłam też interesować się informatyką (stąd taki a nie inny profil) i kulturą Japonii. To ostatnie przerodziło się w naprawdę namiętną pasję, stąd mój dylemat, o którym w punkcie 6.

5. Mam bzika na punkcie nauki języków obcych. Płynnie mówię po angielsku, od początku liceum uczę się francuskiego w szkole (idzie mi to całkiem nieźle). Poza tym jeżdżę na japoński do oddalonego o 100km Krakowa (raz w tygodniu). Marzę o nauce jakiegoś języka nordyckiego.
Mam wielką awersję do niemieckiego. Miałam z nim kontakt przez 3 lata i zraziłam się do Patrizipów Zwai :/

6. Moja przyszłość jest wielką niewiadomą, nawet (a może szczególnie) dla mnie. Odrzuciłam swoje dziecinne marzenia o byciu aktorką, modelką, księżniczką. Myślę, że życie byłoby prostsze, gdyby ten ostatni zawód był dostępny.
Z jednej strony chciałabym pracować przy komputerach, ale ostatnimi czasy dość sporo osób kształci się na kierunkach informatycznych i zanim skończę naukę, może dla mnie pracy nie być. Z drugiej kusi mnie japonistyka - kierunek przyjemny, związany z moim hobby. Nie podoba mi się tylko konieczność napisania rozszerzonej matury z polskiego (i znajomości wielu lektur, filozofii). Zawsze mogę jednak zostać tłumaczem - do tego studiów nie trzeba (chyba), odpowiedni certyfikat mógłby wystarczyć.

7. Mam kota i psa. Psiak wabi się Alan i należy do rasy Alaskan Malamut (takie husky-podobne). Jest okropnie niedobry, ale taaki kochany *-*
Kot to zwykły dachowiec, bury i niezależny. Mati, bo tak się wabi, to mój chyba piętnasty futrzak. Po prostu nie mogę żyć bez tych czworonożnych kaloryferów.

8. Jestem bardzo nieśmiała, ale od początku liceum walczę ze sobą i otwieram się na świat. Z dobrym skutkiem, ale wciąż mogłoby być lepiej.

9. Na książki mogę wydawać duużo pieniędzy. Później pluję sobie w brodę, że mogłam kupić połowę, a resztę pożyczyć z biblioteki, ale... Obecność dużej ilości literatury w moim pokoju jakoś mnie odpręża. Mam to chyba po mamie.

10. Właściwie nie napisałam nic o rodzince. Cóż, nie mam rodzeństwa. Miałam być chłopcem. Mama jest z wykształcenia i zamiłowania ciastkarzem (też się troszkę szkolę w tym kierunku, ale tylko symbolicznie), ale pracuje w biurze. Ona także uwielbia czytać i - z tego co mówi - to ona podetknęła mi pierwsze książeczki.
Tata pracuje daleko od domu, przyjeżdża tylko na soboty. Czytania nie lubi i dziwi się, co my z mamą w tym widzimy. A my nie potrafimy uzasadnić naszego zamiłowania. Poza tym tata uważa, że jestem już za stara na bajki Disney'a - problem w tym, że nie ma chyba człowieka, który nie miałby sentymentu do chociaż jednej produkcji tego studia.

To chyba tyle^^ Recenzja będzie niedługo - obiecuję. W zabawie brali udział chyba wszyscy obserwowani przez mnie Blogerzy, ale jeśli Ty, Czytelniku, jeszcze nie zdradzałeś swoich tajemnica miałbyś na to ochotę, czuj się zaproszony :)

czwartek, 23 czerwca 2011

"Nieświęte duchy" - Stacia Kane

Tytuł: Nieświęte duchy (org. Unholy Ghosts)
Autor: Stacia Kane
Seria: Dolna Dzielnica, #1 (Downside Ghosts, #1)
Wydawnictwo: Amber

Data wydania: 10 czerwca 2010 (premiera: maj 2010)
Ilość stron: 360

Stacia Kane zadebiutowała cyklem o Megan Chase, którego nie czytałam (jeszcze?). Nieświęte duchy to mój pierwszy kontakt z tą autorką. I uznaję to spotkanie za całkiem udane.

Akcja dzieje się około roku 2020. W 1997 roku świat uległ gwałtownym zmianom, wszystkie religie przestały istnieć, ustępując miejsca nowemu Kościołowi Prawdy. Ludzie wierzą, że duchy po śmierci zstępują do podziemnego Miasta, a raz w roku - w tygodniu zwanym Festiwalem - wracają na powierzchnię. I nie zawsze chcą wrócić na dół.

Główną bohaterką jest Cesaria "Chess" Putman, którą można opisać jako wiedźmę, Demaskatorkę pracującą dla Kościoła. Jej zadaniem jest lokalizowanie duchów-maruderów i ich banicja (czy też "egzorcyzmowanie"). Kobieta wplątuje się w nieciekawe towarzystwo, jeden z bossów świata przestępczego zleca jej przebadanie lotniska pod kątem obecności duchów. Na miejscu czarownica znajduje piękny amulet i dziwnego trupa. Postanawia zbadać sprawę morderstwa.

Po fabule wiele sobie obiecywałam. Jakiś horrorek, kryminał, do tego w lekko postapokaliptycznej rzeczywistości. Wykreowany przez autorkę świat jest bardzo rzeczywisty, a Dolna Dzielnica to typowe slumsy - ulubione miejsce wielu twórców. Znajdziemy tutaj elementy horroru: fach Chess powiązany jest z duchami, a ich pojawieniu zawsze towarzyszą różne emocje, które pani Kane świetnie opisała. Także wątek kryminalny nie zawodzi: nie stanowi głównej osi powieści, a dla fascynatów może wydać się banalny i przewidywalny, mnie jednak niektóre rozwiązania i zwroty akcji zaskakiwały.

Slumsy pełne są różnorakich postaci, ja jednak skupię się na kreacji głównych bohaterów. Chess jest pełna sprzeczności (nie jestem przekonana, czy zamierzonych): z jednej strony jest Demaskatorką, dla której duchy to chleb powszedni, z drugiej - panicznie boi się obecności istot nadprzyrodzonych. Obawia się również pająków, węży i tego typu menażerii, ale bossom narkotykowym potrafi (niemalże) napluć w twarz. Wydaje się bardzo realna, za plus uznaję jej uzależnienie od narkotyków (tak, tak - to nie jest kryształowa postać). Drugi ważny bohater to Terrible, podwładny głównego bossa dzielnicy. On także ma dwa oblicza: bezwzględnego gangstera oraz czułego, wiernego przyjaciela. Zdecydowanie największą sympatię wzbudził we mnie nastoletni Mózg - biedny chłopaczyna, zdemoralizowany, ale taki... kochany :)

Nieświęte duchy niesamowicie wciągają. Być może to zasługa realności świata, może ciężka praca tłumacza przy oddawaniu "nieliterackości" wypowiedzi, a może trzecioosobowa narracja dająca nam wzgląd w myśli Chess - ciężko określić. Przymykamy oczy na kilka małych błędów edytorskich - każdemu się zdarzają i otrzymujemy ciekawą, "nieoklepaną" pozycję z gatunku urban fantasy. To coś innego, bardziej mrocznego i dorosłego niż wszystkie romanse paranormalne, które teraz zalewają rynek. Jeśli Was to nie przeraża, sięgajcie!
Ocena końcowa: 5-/6
Polecam: miłośnikom szybkiej akcji, nie bojącym się brutalnych rozwiązań i mroocznej atmosfery

poniedziałek, 20 czerwca 2011

"Czysta jak łza" - Charlaine Harris

Tytuł: Czysta jak łza (org. Shakespeare's Landlord)
Autor: Charlaine Harris
Seria: Lily Bard, #1
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 20 maja 2011 (premiera: czerwiec 1996)
Ilość stron: 264


Charlaine Harris sławę zdobyła książkową serią o Sookie Stackhouse, na podstawie której nakręcono serial Czysta krew. Nie miałam okazji zapoznać się z żadną z wersji, ale dzięki wydawnictwu Znak przeczytałam jej starszą serię - o sprzątaczce, Lily Bard.

W okolicy, gdzie mieszka Lily - uprawiająca karate i wiernie uczęszczająca na siłownię sprzątaczka - dochodzi do morderstwa. Ginie Pardon Aldee, właściciel bloku. Policja próbuje ustalić, kto zabił. Panna Bard również nie siedzi bezczynnie: pracując dla wszystkich mieszkańców wspomnianego budynku, dużo widzi, dużo słyszy... Dużo wie. Podejmuje śledztwo na własną rękę. Jednocześnie musi uporządkować swoje życie prywatne - do Shakespeare przeprowadziła się kilka lat wcześniej, chcąc uciec przed niewesołą przeszłością, tymczasem ktoś wykazuje się sporą determinacją, by jej się to nie udało.


Pani Harris w swojej opowieści stosuje narrację pierwszoosobową, dając nam wgląd w rozmyślania Lily i możliwość samodzielnego rozwiązania tajemnicy. Ja nie potrafiłam poprawnie wytypować mordercy, choć podobnie jak bohaterka analizowałam alibi oraz możliwe motywy działania podejrzanych. Rozwiązanie okazało się banalne, ale wymagało dłuższej obserwacji planu dnia każdego z nich. Czytelnik nie ma do tego warunków, ponieważ panna Bard nie opisuje wszystkiego szczegółowo. Co więcej, niektórych z jej myśli - tych najistotniejszych dla rozwiązania zagadki - nie poznajemy (szkooda).

Wątek kryminalny, który powinien być najważniejszy, wcale taki nie jest. Autorka tyle samo uwagi przywiązuje do morderstwa, tajemniczego szantażysty, obowiązków głównej bohaterki oraz jej relacjom z mieszkańcami miasteczka. Dramatyczne wydarzenia z przeszłości bardzo na nią wpłynęły, kobieta zamknęła się w sobie i po latach powoli otwiera się na innych. Romanse Lily niezbyt mnie interesowały, ale muszę przyznać, że uczucie kiełkowało powoli, naturalnie, jak w prawdziwym życiu.

W książce wiele się dzieje. Lily nie jest delikatną księżniczką, potrafi się bić i nie wzbrania się przed udziałem w bójkach. Nie należy również do "cykorów", więc nie waha się wchodzić w najciemniejsze zakamarki Shakespear czy zadawać niewygodnych pytań. Chyba dlatego troszkę "nawala" budowanie napięcia, bo jak tu wprowadzić nastrój grozy, skoro bohaterka nie widzi w otoczeniu nic przerażającego? Sceny walki opisane są dynamicznie, ale, moim zdaniem, w czasie treningów karate autorka niepotrzebnie stosuje nazwy poszczególnych chwytów: czytelnik-żółtodziób i tak nic nie zrozumie.

Podsumowując, Czysta jak łza to przeciętna, realistyczna pozycja kryminalna. Intrygująca zagadka zapewnia rozrywkę na kilka godzin. Z drugiej strony główna bohaterka wciąż mnie irytowała (maniakalne dbanie o czystość, podejście do sportu), a rozwiązanie tajemnicy morderstwa okazuje się być poza zasięgiem czytelnika. Jeśli jednak nie przeszkadza Wam to troszkę niejasne wyjaśnienie, w lekturze tej pozycji powinniście znaleźć wiele przyjemności.
Ocena końcowa: 4/6
Polecam: miłośnikom kryminałów, którym nie przeszkadza brak stuprocentowego udziału w śledztwie
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Znak.
Serdecznie dziękuję!
+++++++++++++++++++++
Wybaczcie, jeśli recenzja jest niespójna. Dzisiaj po prostu nie mogłam się skupić ;)

czwartek, 16 czerwca 2011

"Siewca burzy" - Tom Lloyd

Tytuł: Siewca burzy (org. The Stormcaller)
Autor: Tom Lloyd
Seria: Królestwo zmierzchu, #1 (org. Twilight Reign)
Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 31 marca 2008 (premiera: marzec 2006)
Ilość stron: 496


Raz na jakiś czas warto przeczytać coś, co nie jest kolejnym paranormalem ani romansem. Coś dla "poważnego fana fantastyki". Mój wybór padł na Toma Lloyda i jego wciąż kontynuowaną serię (i nie ma to nic wspólnego z obecnością słowa "zmierzch" w nazwie serii ;)).

Isak - siedemnastoletni Białooki - nie ma szczęśliwego życia. Jego współplemieńcy boją się go, odsunęli się od niego, a własny ojciec darzy szczerą nienawiścią i obwinia za śmierć matki. Jedynym sojusznikiem jest stary Carel, były strażnik władcy Farlanu. Chłopak - zupełnie niespodziewanie - zostaje wybrany na kranna (następcę) aktualnie rządzącego Krainą lorda Bahla. Decyzja bogów o wyborze budzi wiele kontrowersji wśród wszystkich klas społecznych, Farlanie muszą jednak zainteresować się polityką. Z nieznanych przyczyn Elfy zaczynają atakować sąsiednie terytoria, także rasa Chetse wdaje się w konflikty zbrojne... Czyżby miało to związek z Wybrańcem i czy miałby nim zostać właśnie Isak? Czy bogowie mają jakieś plany odnośnie swoich śmiertelnych poddanych?

Sięgając po tę książkę, nie wiedziałam, czego się spodziewać. Liczyłam na opowieść pełną wartkiej akcji, niespodziewanych wydarzeń i dobrze przedstawionych bohaterów. W pewnym sensie się zawiodłam.

Fabuła jest spójna, ale płynie nierówno. Autor, zarzuciwszy nas na początku mnóstwem obco brzmiących imion i nazw (wraz z politycznymi koneksjami), po jakimś czasie daje nam czas na oswojenie się z nimi: jesteśmy wtedy świadkami długich dyskusji między bohaterami. Kiedy wiemy już wystarczająco wiele, akcja przyspiesza, postaci coś robią (np. wyruszają w podróż lub oglądają turniej), po czym znów następuje przestój... Muszę jednak przyznać, że pan Lloyd bardzo dobrze i ciekawie opisuje potyczki - czułam się jak obserwatorka starć, których doświadczał Isak.

Postaci nie należą do sztampowych, ich charaktery są wyraźnie zarysowane. Dzięki temu - mimo mnogości imion - nie mylimy bohaterów, pamiętając o choćby jednej (najczęściej tylko jednej) cesze wyróżniającej. Isak jest porywczy, choć stara się nad tym panować, za to Bahl nie dba o swój wizerunek i wścieka się, kiedy mu się podoba. Tila - jedyna ważniejsza postać żeńska - to troskliwa i cierpliwa niewiasta, "opiekunka" młodego Białookiego. Carel, stary wojak, to typowy "oschły mentor" - z zewnątrz nieprzyjemny, w głębi duszy mocno kocha swojego ucznia. Lord Vesna - ostatni z najważniejszej plejady - ma przypiętą łatkę uwodziciela, ale i jego z czasem trafi strzała Amora...

Ogromnym plusem tej pozycji jest język i styl pisania. Autor zgrabnie opisuje krajobrazy, które niemal same formują się w naszej wyobraźni, nie przesadza jednak z nieistotnymi detalami. Być może to zasługa narracji trzecioosobowej: żadna Bardzo Emocjonalna LaLA nie dostrzega tutaj podobieństwa drzewa do JEGO figury ani nie wyobraża sobie zachodu słońca w JEGO ramionach. Nie znajdziemy tutaj również wulgaryzmów - zaskoczyło mnie to, ale na pewno nie zawiodło ;)

Siewca burzy stanowi dopiero wstęp do serii (na dzień dzisiejszy obejmującej pięć tomów), co w pewnym sensie usprawiedliwia nierówny przepływ akcji i chwilową nudę. Zakończenie intryguje, szykuje się pasjonująca bitwa - ale dopiero w kolejnej części. Cała seria zapowiada się interesująco i mam nadzieję, że autor wykorzysta potencjał wykreowanego przez siebie uniwersum.
Książkę mogę polecić fanom klasycznej fantastyki, w której najistotniejsze są polityka i bitwy, romans i magia schodzą na dalszy plan (ale wciąż są obecne). Reszcie Czytelników nie odradzam, ale sumiennie ostrzegam - możecie się zrazić do gatunku.
Ocena końcowa: 4+/6
Polecam: miłośnikom fantastyki, którzy mają ochotę na wielotomową, ciekawie zapowiadającą się serię

Recenzja napisana dla serwisu Elizjon.pl

niedziela, 12 czerwca 2011

"Błękitnokrwiści" - Melissa de la Cruz

Tytuł: Błękitnokrwiści (org. Blue Bloods)
Autor: Melissa de la Cruz
Seria: Błękitnokrwiści, #1
Wydawnictwo: Jaguar
Data wydania: 11 marca 2010 (premiera: kwiecień 2006)
Ilość stron: 352

Do sięgnięcia po tę pozycję zachęciła mnie ciekawa okładka oraz zapewnienie, że "wampiry jeszcze nigdy nie były tak modne". Niemniej po lekturze zaczęłam zastanawiać się, czy pionierskie i nowatorskie koniecznie znaczy "lepsze"?

Współczesny Nowy Jork. Schuyler Van Alen nie jest lubiana przez większość uczniów prywatnej uczelni Duchesne, do której uczęszcza i w której prym wiedzie Mimi Force - wielka przeciwniczka młodej Alen. Licealiści zebrani w Duchesne to sama elita - piękni, świetnie ubrani i odpowiednio zepsuci. Pewnego dnia Aggie, jedna z najwierniejszych - nazwijmy to - "popleczniczek" Mimi zostaje zamordowana na tyłach drogiego klubu. Czy jest to związane z wampirami, które podobno rządzą miastem i szkołą? A jeśli Aggie była wampirzycą, kto byłby na tyle silny, by ją zabić?

Przytoczone streszczenie wydaje się ciekawe? Niestety, to tylko pozory. Fabuła jest przewidywalna: od samego początku czujemy, że nieśmiała i zamknięta w sobie Schuyler okaże się wampirzycą, a uzbrojona w tę wiedzę przejdzie gruntowną przemianę z szarej myszki w gwiazdę. Wątek morderstwa zostaje tutaj ledwie zarysowany: ważniejsze wydają się miłosne rozterki bohaterki  i jej zaskoczenie z faktu bycia członkinią "elity".

Bohaterowie nie są płascy, ale płytcy na pewno. Wszystkich interesują moda, kasa, modne ciuszki, chłopaki, trendy i własne szczęście. Schuyler początkowo wydaje się inna, ale także ona z upływem stron traci w moich oczach (chociaż od samego początku mnie irytowała). Jedynym "normalnym" bohaterem jest Olivier, który dla odmiany (lub sztampowości, jak kto woli) pełni rolę "najlepsiejszego nadopiekuńczego przyjaciela głównej bohaterki".

Trzeba jednak przyznać, że książkę czyta się bardzo dobrze. Autorka (oraz tłumaczka) używają nieskomplikowanego, ale i nie banalnego języka. Lekturę uprzykrzają pojawiające się co chwila nazwy markowych sklepów tudzież odzieży - ujawnia się pasja pani de la Cruz.

Osobny, króciutki akapit poświęcę polskiemu wydaniu. Wita nas ładna okładka (moim zdaniem lepsza niż oryginał), w środku marginesy ozdobione są fajnymi zawijaskami... Mankamentem okazuje się druk. Bardzo duża czcionka, spore odstępy między wersami oraz uporczywe rozpoczynanie rozdziału ZAWSZE na stronie nieparzystej znacznie pogrubiają książkę. Estetycznie cud-miód, ale czy to pro-ekologiczne?

Podsumowując, Błękitnokrwiści zawodzą czytelnika, który spodziewa się strasznej historii o wampirach. Zawodzą czytelnika, który szuka oryginalnej i zaskakującej fabuły. Słowem - każdego, kto nie nastawia się na "odmóżdżającą" (wybaczcie to określenie, ale to najtrafniejsze, co mogę wymyślić) rozrywkę. Mimo wszystko postanowiłam sięgnąć po tom drugi - może autorka mnie czymś zaskoczy?
Ocena końcowa: 3/6
Polecam: zagorzałym miłośnikom młodzieżówek z wampirami

sobota, 4 czerwca 2011

Wyniki konkursu

Witajcie! Dzisiaj bez recenzji, tak bardziej organizacyjnie :)
Przede wszystkim... wyniki konkursu!! Nie przedłużając, przechodzę do losowania. Na początek komisyjne przydzielenie numerków:

Etap środkowy: generujemy  losowy numerek od 1 do 15. I sprawdzamy wynik...
 Nie wiem, czy coś widać na tym screenie (^^)', ale generator wybrał numer 10, czyli Przepowiednię.
Zwyciężczyni proszona jest o przesłanie na mojego maila (dusia.koda@gmail.com) swojego adresu w celu odbioru nagrody książkowej ;)
Dziękuję wszystkim, którzy się zgłosili i zapewniam - planuję jeszcze kolejne konkursy!

Zagłosowaliście też na książkę recenzowaną w kwietniu, którą najchętniej byście przeczytali. Wyniki (mnie przynajmniej) nie zaskoczyły. Bezapelacyjnie pierwsze miejsce zyskuje Las zębów i rąk Carrie Ryan (19 głosów, czyli aż 65%!).
Na drugim miejscu (z trzema głosami, czyli 10%) - Mechaniczny anioł Cassandry Clare oraz Oblężenie Macindaw Johna Flanagana.
Trzecie miejsce - 2 głosy - zdobył Cień nocy Andrei Cremer (to pewnie dlatego, że większość już przeczytała ;)).
Dziękuję wszystkim głosującym (29 osób - jestem w szoku ;D ) i zapraszam do kolejnej ankiety (zaczętej 1 czerwca) - tym razem wybieramy książki z maja!

środa, 1 czerwca 2011

"Bogini nocy" - Lynne Ewing

Tytuł: Bogini nocy (org. Goddess of the Night)
Autor: Lynne Ewing
Seria: Córki Księżyca, #1
Wydawnictwo: Jaguar
Data wydania: 25 maja 2011 (premiera: sierpień 2000)
Ilość stron: 400 (razem z częścią drugą, W zimnym ogniu)

Kiedy sięgałam po tę książkę, miałam świadomość, że to pierwsza część "liczącego trzynaście tomów poczytnego cyklu (...)". Surprise, polskie wydanie to dwie części! Nie była to jednak jedyna niespodzianka, jaka na mnie czekała...

Vanessa ma szesnaście lat i cierpi na nietypową wśród nastolatek przypadłość: potrafi znikać. Nie potrafi jednak panować nad swoją mocą. W przeciwieństwie do jej przyjaciółki Catty, która posiada zdolność podróżowania w czasie i która nie boi się eksperymentować ze swoim ciałem. Nasz bohaterka ma wrażenie, że ktoś ją śledzi, i że ma to jakiś związek z jej umiejętnościami. Poznajemy dwie kolejne nadzwyczajne nastolatki: czytającą w myślach Serenę i Jemenę, która potrafi przepowiadać przyszłość. Razem muszą stawić czoło wysysającemu nadzieję z ludzi Atroxowi, którego poplecznicy czają się niemal wszędzie...

Fabuła wydawała się ciekawa. Mogła być porywająca, ale jedenaście lat temu, kiedy książka powstawała. Dla współczesnego czytelnika Bogini nocy to tylko kolejna historia o nadzwyczajnych nastolatkach, które muszą ocalić świat przez Złem.

Sporym minusem wydała mi się płaskość, sztampowość i niekonsekwencja w kreacji bohaterek. Vanessa - podobno jedna z najpopularniejszych i najładniejszych dziewczyn w szkole - strasznie "emowała" i wcale nie otaczała się wianuszkiem koleżanek. Autorka zwaliła to na karb jej nadprzyrodzonych zdolności, ale żeby aż do tego stopnia... Żadna z głównych protagonistek nie wzbudziła mojej sympatii, a szkoda, bo jeśli mam przetrwać trzynaście tomów, warto byłoby się z kimś polubić.

Nie porywa także użyty przez autorkę język. Miałam wrażenie, że czytam opowiadanie mojej o rok młodszej koleżanki - domorosłej pisarki. Częste powtórzenia, chaos w opisie... Nie tego oczekiwałam po tak "poczytnym cyklu" (uczepiłam się tego, wredna jestem...).

Muszę jeszcze wspomnieć, że wydawnictwo Jaguar postanowiło zaoszczędzić pieniądze czytelników (chwała Im za to) i scaliło w jeden tom dwie części cyklu. Ta recenzja dotyczy tylko "jedynki" - drugą część zrecenzuję, gdy znajdę czas na lekturę (wybaczcie, koniec roku szkolnego rządzi się swoimi prawami:/).

Ogólnie, Bogini nocy srodze mnie zawiodła. Nieciekawe postaci, przewidywalna fabuła i dziecinny styl czynią z tej pozycji ledwie ciekawostkę, przeciętną historię dla naiwnych nastolatek. Skąd więc ocena "trzy"? Może  z sentymentu do takich opowiastek? Może "na zachętę"? Raczej nie polecam.
Ocena końcowa: 3/6
Polecam: "świeżym" czytelnikom w świecie książek młodzieżowych

A wszystkim, którzy czują się dziećmi - wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka! Wielu ciekawych książek i jak najmniej pseudoporywających lektur ;)