Autor: Tim Willocks
Seria: Trylogia o Tannhäuserze, #1
Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 4 lutego 2014 r. /wydanie II/ (premiera: maj 2007 r.)
Ilość stron: 750
Fikcja historyczna jest dość specyficznym gatunkiem literackim. Z jednej strony musi trzymać się powszechnie znanych faktów, z drugiej dysponuje nowymi bohaterami, którzy niejako wpływają na owe historyczne wydarzenia. Religia Tima Willocksa to ciekawy i pasjonujący przykład literatury tego gatunku.
Religia trzyma się historycznych faktów: dat oblężenia Malty, głównych dowódców i bitew. Jak wspomniałam, Tannhäuser przybył na wyspę w innym celu: przyciągnęły go dwie niewiasty w celu odnalezienia pewnego chłopca. Poszukiwania dwunastolatka zajmują mu więcej czasu, a w ogniu szalejącej wojny nie sposób umknąć z piekła. Starcia - choć opisywane są nieczęsto - autor przedstawił bez upiększeń, place walki toną w nieczystościach, odciętych kończynach, wreszcie ciałach poległych.
Tim Willocks zastosował narrację trzecioosobową, mniej więcej co rozdział zmieniając głównego bohatera. Dzięki temu wydarzenia obserwujemy z perspektywy wspomnianego Mattiasa; jego przyjaciela, walecznego, humorzastego i przedsiębiorczego Borsa; urodziwej hrabiny Carli, która angażuje się w pomoc w infirmerii; Hiszpanki Amparo, mocno specyficznej istoty, zupełnie nie pasującej (moim zdaniem) do wojennego otoczenia; Wielkiego Mistrza Religii Jacquesa de la Valette'a; wreszcie Wielkiego Inkwizytora, Ludovica Ludoviciego. Taki zabieg pozwala czytelnikowi lepiej poznać okrutną, ale też fascynującą rzeczywistość Malty roku 1565 roku.
Tim Willocks nie oszczędzał się w słowach, czego efektem jest ponad siedemset stron powieści. Poznajemy przede wszystkim Tannhäusera, od którego dzieciństwa rozpoczyna się tom. Mimo wszystko jego dzieje w tureckim wojsku jawią się odbiorcy jedynie fragmentami, ponieważ bohater od tamtych czasów chce uciec - a one go uparcie ścigają. Wraz z Borsem Mattias wnosi do książki elementy komediowe, ich dialogi ociekają humorem nawet w najgorszych chwilach. Tę dwójkę bohaterów polubiłam najbardziej. Ludvici, jak na sztampowego inkwizytora przystało, to okrutny i lekko zdziwaczały typ, skrywający w głębi duszy ogromny sekret. Chcąc wspomnieć co nieco o kobietach: Carla początkowo jawiła się jako samolubna dama z dobrego domu, ale gdy zaangażowała się w pomoc rannym, coś uległo zmianie. Ta kobieta mogłaby być wzorem dla wielu innych. Istotną rolę w historii odgrywa również Amparo, dziewczę o dwukolorowych oczach, służka i towarzyszka Carli, wieszczka. Więc i wariatka. Przykro mi to pisać, ale takie wrażenie odniosłam na początku i pozostało ono do samego końca.
Religia to nie opowieść dla dzieci. Oprócz oczywistej emanacji przemocą, latających kończyn, wnętrzności i nieeleganckich wyrażeń, autor nie stroni od erotyki. Gwałty są niejako nieodłącznym elementem wojen, ale tutaj mamy raczej do czynienia z dobrowolnymi stosunkami - kogo z kim, pozostawiam wyobraźni i ciekawości Czytelnika. Lekkim niesmakiem napawają odniesienia do młodych chłopców w sypialni papieża/biskupa. Nie neguję, nie oceniam - po prostu czuję do tego niesmak.
Całością utworu jestem zachwycona. Porywająca intryga, niesztampowy, rozdarty między dwiema tożsamościami bohater, wojna, okrucieństwo i miłość. Mieszanka wybuchowa, ale warta zainteresowania. Zwłaszcza jeśli przepadacie za fikcją historyczną. Nakładem wydawnictwa Rebis ukazała się już kontynuacja Religii, Dwanaścioro z Paryża, z którą bardzo chętnie się zapoznam, ponieważ dałam się porwać żywemu stylowi pisania autora. Polecam.
Ocena końcowa: 6-/6
Polecam: miłośnikom szybkiej akcji i fikcji historycznej
Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Rebis
Wojna i miłość może być ciekawie, rozejrzę się za książką ;)
OdpowiedzUsuńZapowiada się bardzo interesująco ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!