"Różany labirynt" - Titania Hardie

Tytuł: Różany labirynt (org. The Rose Labirynth)
Autor: Titania Hardie
Wydawnictwo: Sonia Draga
Data wydania: 16 kwietnia 2009 (premiera: marzec 2008)
Ilość stron: 408

"Mam dość paranormali. Czas na zmiany!" "Taa, ciekawe..." "Poważnie móię! Potrzebuję czegoś poważniejszego. Może jakiś kryminał?" W wyniku tego wewnętrznego sporu sięgnęłam po Różany labirynt.

John Dee, umierając na przełomie wieków XVI i XVII, zostawił po sobie trzy szkatułki, do każdej z nich dołączając jeden z kluczy: złoty, srebrny i miedziany. Tajemnice swojego dziedzictwa powierzył swoim potomkiniom płci żeńskiej. Było tak aż do XXI wieku, kiedy Diana Stafford umarła na raka, nie zostawiwszy żeńskiej spadkobierczyni. Kobieta powierzyła młodszemu z dwóch synów, Willowi, srebrny kluczyk, nie zdradzając jednak, do czego służy. Trop prowadzi go do Francji, do katedry w Chartres, gdzie znajduje się tytułowy różany labirynt. Młody mężczyzna chce się tego dowiedzieć, ale umiera, będąc - jak sądzi - blisko rozwiązania zagadki.

Rozwikłania enigmy srebrnego kluczyka, jak również śmierci Willa, podejmuje się jego brat, lekarz Alex. Wraz z nim w sprawę wikłają się Lucy (kobieta po przeszczepie serca, dawca nieznany - przynajmniej do pewnego momentu) i jej współlokatorka Grace, Simon (stary przyjaciel braci), Henry (ojciec braci), Sian (była narzeczona Willa) oraz jej nowy chłopak, tajemniczy amerykański kuzyn Alexa i Willa, Calvin. Zagadkę usiłują również rozwiązać Ci Źli, nierzadko uciekając się do nieczystych zagrań.

Fabularnie jest... ciężko. Nie chodzi o to, że fabuła ma luki, nielogiczne czy głupie elementy. Przeciwnie: wszystko wydaje się przemyślane i drobiazgowo zaplanowane. Dla mnie wielkim problemem, utrudnieniem w odbiorze był... hmm... brak ogłady? oczytania? Autorka przygotowała dla nas ciekawą zagadkę, ale by samemu ją rozwiązać (albo chociaż zrozumieć niektóre ciągi przyczynowo-skutkowe), trzeba być za pan brat z dziełami Szekspira. Odniosłam wrażenie, że bohaterowie znają jego utwory na pamięć! Ja nie mogę się tym poszczycić - na palcach jednej ręki policzę, ile książek tego autora przeczytałam. Z tego powodu nie potrafiłam wgryźć się w tajemnicę, rozwiązać jej wraz z Alexem i spółką.
Początkowo nie wiadomo, o co w książce chodzi. Kiedy Will umiera, tajemnica schodzi na dalszy plan, oddając palmę pierwszeństwa Lucy i jej zdrowiu. Nie wiedziałam, do czego to zmierza - z czasem wszystko się wyjaśniło.
Kolejnym minusem fabularnym są chwilowe przestoje w akcji, gdy bohaterowie dzielą się ze sobą książkową wiedzą na temat Johna Dee czy filozofii. Moim zdaniem te elementy są zbędne, nużą czytelnika: jeśli ktoś zechce, sam mógłby uzupełnić braki w wiedzy.

Bohaterowie trzymają poziom, nie są płascy. Każdy ma wyraźnie zarysowany charakter, a mimo dużej ilości postaci bez problemu zapamiętałam wszystkie imiona i pełnione funkcje. Do samego końca intrygował mnie Calvin - jego opowieść o pokrewieństwie ze Staffordami wydawała mi się mocno naciągana, nie ufałam mu. Moja opinia o nim niejednokrotnie się zmieniała - duży plus dla autorki, za tak kompleksowe przedstawienie charakteru.

Dzięki sympatycznemu językowi, lekkiemu stylowi pisania, z łatwością wczuwałam się w dramatyczne sytuacje bohaterów, nawet ich codzienne perypetie mnie fascynowały. Nie mogłam oderwać się od lektury, kolejne strony przewracałam z autentycznym zainteresowaniem i zniecierpliwieniem. Nie wiem, co pani Hardie zrobiła, co mnie tak przyciągało; nieważne są sposoby, istotne są skutki :)

Podsumowując, Różany labirynt jest książką interesującą, przemyślaną i zaskakującą. Może nieco przegadaną, ale jednocześnie niesamowicie wciągającą. Skąd więc tak przeciętna ocena? Głównie z powodu nieustających odwołań do literatury, niezrozumiałych dla mnie ciągów przyczyna-skutek - nie wykluczone, że osoba bardziej obyta w klasycznej literaturze oceni tę pozycję wyżej, ale ja nie jestem w stanie. Mimo tego minusa, polecam!
Ocena końcowa: 4/6
Polecam: miłośnikom kryminałów; literatury Szekspira